Rozpacz osamotniona

we mgle 
zepsuty gramofon 

wyje 

niedomknięte 
okno trzeszczy
jak złowroga 
bestia

wiatr szarpie 
potargane włosy 
wygłodniałym 
podmuchem

szyderczy śmiech 
czai 
się za drzewem 
nicości

nastała cisza

wiatr 
speszony ucichł 
śmiech zniknął 
w cieniu bólu

pozostawiając rozpacz 
płynącą 
strumieniem śmierci

nad zgliszczami
świata