Rubiny smutnych łez

niepogodzona 
z każdym kolejnym
dniem obojętności
oddala się
od samej siebie

pod powiekami
skrywa obrazy 
niepamięci

akwarelą 
płyną w romanse 
pastelą 
szkicowane uczucia 
gasną
by zginąć 
przytłoczone 
ciężarem tempery 
rzeczywistości

odchodząc od siebie
w szkatule myśli
zamknęła
strzępy serca

okruchy bólu
po których 
zostaną po latach
rubiny 
smutnych łez