Wiatr złowrogi

wiatr 
wytarzał się 
w zbożu
jakby 
na świecie
miejsc było mało

na zgliszczach
w ruinach 
urządził harce

za nic miał
ból i smutek
za nic łzy

na rozdrożu 
przysiadł wyciszony
by za chwilę 
porwać
ostatnią iskierkę
nadziei