Wykarczowane

prawda 
topnieje 
jak okruch lodu
powoli odsłaniając
spopielałe
noce i dnie

nieśmiałe promyki
malują zielenią
drogi ku wiośnie

z nadzieją
budzą się pierwiosnki
i tylko 
skowronków
smutne trele
rozdzierają serca
bólem
wykarczowanych lasów